وقتی نور هنر به گلستان ادبیات می‌تابد | روایتی از «هرمز وحید» که کتاب‌های خواندنی را تماشایی کرد
هرمز وحید یکی از نخستین گرافیست‌های ایران و از پیشگامان هنر صفحه‌آرایی است. به بهانه سالروز تولد او، زندگی حرفه‌ای‌اش را مرور کردیم.
به گزارش شهرآرانیوز، در میان صفحات هر کتابی که می‌خوانیم، دنیایی وسیع سرشار از جزئیات جا خوش کرده‌اند؛ از بار عمیق هر واژه گرفته تا روحیه و عشق نویسنده برای خلق نتیجه‌ای اثربخش که در پس هر لغت آرمیده است.
هرمز وحید یکی از آن عشاق ماندگاری است که خلاقیت‌های هنرمندانه و خاصش در صفحات کتاب‌های بسیاری حک شده است. نامی که در حاشیه آثار فراوانی می‌درخشد؛ مردی که عمر خویش را نه در جست‌وجوی شهرت، بلکه در آفرینش نظم و زیبایی برای اندیشه‌های مکتوب گذراند.
وحید در ۱۷ آبان ۱۳۰۷ در تهران به دنیا آمد و در روزگاری که صنعت چاپ در کشور مانند کودکی نوپا برای راه افتادن تقلا می‌کرد، بدون آنکه بخواهد تحصیلات رسمی و شاخصی را در رشته‌های طراحی و گرافیک پشت سر بگذارد، موفق شد نام خود را در میان اسامی پیشگامان هنر کتاب‌آرایی به ثبت برساند و با عشق، دقت و وسواسی آگاهانه، تغییر درخشانی در این زمینه ایجاد کند.
برای هرمز وحید، هر واژه و هر صفحه، پناهگاهی امن بود که می‌تواند روح جست‌وجوگرش را اقناع کند. هر لغت برایش مانند سازه‌ای پرمعنا بود که با تغییر چیدمانی مختصر، می‌توانست به قصری باشکوه تبدیل شود.
نگاهی متفاوت که هنر و ادبیات را تلفیق کرد
در میان جمعیتی که تنها به مفاهیم و لغات می‌اندیشید، وحید مانند نوری بر جهان هنر تابید تا زیبایی دوچندان جهان ادبیات را بیشتر نمایان کند. وحید در پی آن بود که کتاب نه تنها محتوایی برای خواندن، بلکه مجموعه برای تماشا و زیستن باشد.
او در مسیر حرفه‌ای خود با انتشارات مطرحی همچون «امیرکبیر» همکاری کرد و با نظارت بر صفحه‌آرایی بیش از هزار جلد کتاب، تحولی عظیم در هنر طراحی جلد ایجاد کرد.
یکی از آثاری که هنوز هم پس از گذشت سالیان نام هرمز وحید را در ذهن دوستداران او زنده می‌کند، کتاب «تاریخ علم» اثر جورج سارتن با ترجمه احمد آرام است؛ کتابی که با ترکیب عمق محتوایی و جذابیت بصری به یکی از آثار ماندگار تاریخ تبدیل شده است.
نام هرمز وحید امروزه به عنوان یکی از معماران خاموش تاریخ ادبیات ایران در ذهن‌ها نقش بسته است؛ کسی که بر در طراحی صحنه نمایش سخن، توانمندی ستودنی داشت و توانست نام خود را در پس پرده سکوت و طرح‌ها زنده نگه دارد.
وحید در آذرماه ۱۳۷۸ در تهران چشم از جهان فروبست، اما آتش نامش هیچ‌گاه میان اهل قلم، ادبیات و هنر خاموش نشد. هنوز هم رد نگاه و نتیجه تفکر خلاقانه او در خط به خط کتاب‌هایی که در دست داشته، مشهود است؛ نتیجه‌ای که منجر به ایجاد یک نظم ناشی از عشق به ادبیات و ایمان به اعجاز هنر شده است.
این شخصیت ماندگار را می‌توان از تبار آن آدم‌هایی دانست که بی‌هیاهوی چندان، تأثیری عمیق بر فرهنگ کشورمان گذاشته‌اند؛ آن‌هایی که وسعت نامشان به اندازه عاشقان جهان هنر و ادبیات است، نه جلد کتاب‌ها.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
